Πόσο σκληρό είναι να φεύγουν οι άνθρωποι από τη ζωή σου. Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκες χρόνια ολόκληρα, ή μήνες, ή μέρες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ή ακόμα και μερικές ώρες. Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκες τους φόβους σου, τις ανασφάλειές σου, τα όνειρά σου, εξαφανίζονται..
Άραγε ισχύει το "μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται"; Δε νομίζω. Πάντοτε κάτι τυχαία δίνει την αφορμή για να ανοίξει το κουτάκι με τις αναμνήσεις. Μια φωτογραφία, ένα βιαστικό σημείωμα στο ημερολόγιο, ένα τραγούδι. Απομεινάρια μιας ξεχασμένης και τσαλακωμένης ευτυχίας. Και ξαφνικά ξεχειλίζουν από μέσα σου τα συναισθήματα, όλα αυτά που προσπαθείς με κόπο και τέχνη να κρύψεις για να μη σε πουν αδύναμο, συναισθηματικό, κολλημένο. Για να το παίξεις δήθεν άνετος και cool. Και τι να κάνεις; Να κάψεις τις φωτογραφίες, να σκίσεις τα σημειώματα, να μην ξανακούσεις μουσική ποτέ; Ανώφελο. Πάντα κάτι θα δίνει αφορμή για να θυμηθείς αυτά τα μάτια που έχουν ριζώσει μέσα σου.
Και συνειδητοποιείς πως όλα τα όνειρα που έκανες, οι προσπάθειες, οι συμβιβασμοί, οι υποσχέσεις, η προσμονή, η αναμονή, η απόσταση, η μη απόσταση, τα σχέδια τα κοντινά, τα σχέδια τα μακρινά, η αίσθηση ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο, όλα πήγαν στον κάδο ανακύκλωσης. Και τώρα πια είστε δύο άγνωστοι. Λες και δε μοιραστήκατε ποτέ αυτές τις στιγμές.
Πόσο ανώφελο φαίνεται.. Τα ξενύχτια που έκανες, η προσπάθεια που κατέβαλλες, η υπομονή, οι συμβιβασμοί, τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, τα καρδιοχτύπια, η παραμέριση του "εγώ" σου, τα δάκρυα, οι χαρές, τα γέλια, τα φιλιά, οι αγκαλιές, το τρέμουλο την ώρα του αποχωρισμού, όλα πήγαν στο βρόντο. Σαν να μην τα έκανες ποτέ. Σαν να μην τα ένιωσες ποτέ. Κι όμως τα ένιωσες και τα έκανες γιατί τα γούσταρες και γιατί έτσι ήσουν εντάξει με τον εαυτό σου και τον άνθρωπό σου.
Και οι υποσχέσεις, τα όνειρα και τα μεγάλα λόγια;
Εντάξει μπορεί καταστάσεις να άλλαξαν, μπορεί οι άνθρωποι να άλλαξαν.. μπορεί να προέκυψαν εμπόδια, μπορεί να μη βόλεψε τελικά.. μπορεί να μπήκαν τρίτα πρόσωπα, μπορεί ο άλλος να είχε άλλους στόχους, μπορεί ξαφνικά η απόσταση να έγινε ανίκητη. Χίλια μπορεί. Ωστόσο αυτοί δεν είναι λόγοι για να χάνονται οι άνθρωποι..
Να χαίρεσαι που είχες την ευκαιρία να το ζήσεις, να χαίρεσαι που είχες την ευκαιρία να τους γνωρίσεις γιατί όλοι κάτι σου έμαθαν..Και μπορεί να μην είστε μαζί ή να μην τους ξαναδείς ποτέ, όμως να τους κρατήσεις έτσι όπως τους θυμάσαι...Όμορφους..Με τη λάμψη που τους έδιναν τα μάτια σου.. Κι αν κάποτε τυχαία ξαναβρεθείτε να τους χαμογελάσεις γιατί αν δεν ήταν αυτοί δε θα ήσουν ο άνθρωπος που είσαι τώρα..
Κείμενο: PsycoKiller
